در کنیا که در روزهای اخیر چند صد تن  قربانی درگیری های قومی و انتخاباتی بعد از ابقای مخالفت برانگیز موای کیباکی در کرسی ریاست جمهوری شده اند، دوره های انتخاباتی صحنه های خشونت های مرگبار بوده است.

در سال 2002 کیباکی در قالب یک جابجایی قدرت آرام رییس جمهورشد، اما رای گیری های سال های 1992 و 1997 با خشونت های سیاسی و قومی مواجه بوده است. در خشونت های این روزها نیز ما شاهد ادامه همان رقابت جویی های قومی بر پایه فقر اقتصادی هستیم. رشد متوسط اقتصادی پنج در صدی در دوره ریاست جمهوری کیباکی به کمک محلات فقیر نشین شهرها که صحنه اصلی درگیری هاست، نیامد تا جرقه تشکیک قوی به سلامت برگزاری انتخابات ( کیباکی با اختلاف حدود سیصد هزار رای بر اودینگا قایق آمد، در حالی که با وجود کارت الکتورال برخی حوزه های رای گیری نرخ مشارکت 115 درصدی را به ثبت رساندند).

در کشورهای دیگر آفریقا در نیجریه سال 1993 دولت نظامی فدرال انتخابات ریاست جمهوری را ابطال کرد. آبیولا نامزد حزب ترقی خواه سوسیال دموکرات که پیروزی اش را اعلام کرده بود، در سال بعد از آن زندانی شد و در آنجا جان باخت.

در آوریل 2007 انتخاب عمر یارادوآ به عنوان رییس جمهور نیجریه با خشونت ها و نارضایتی ناظران مستقل همراه بود.

در توگو در سال 1998 ژنرال ناسینگبه ایادما برنده ریاست جمهوری اعلام شد، اما اعتراضات مخالفان که ژیل کریس المپیو را برنده می دانستند، به آسمان رفت. پیروزی پسر وی در سال 2005 نیز با خون بیش از پانصد نفر آبیاری شد.

با همه این احوال یک نکته مسلم است: سیدو جارا، نخست وزیر اسبق ساحل عاج، یک بار در مصاحبه ای گفته بود در آفریقا جوان هایی هستند که تا سن 35 سالگی حتی اولین شغل شان را نیز تجربه نکرده اند. شاید همین یک جمله عمق مشکلات آفریقا و سنگینی مسئولیت جامعه بین المللی را به خوبی بیان کند.