واقعیت این است که سیگارسازهای بزرگ جهان به دلیل انواع و اقسام مشکلات دست و پاگیر مالیاتی و بهداشتی و اجتماعی در مقابل فروش سیگار در کشورهای خودشانُ آفریقا و در مقیاسی متفاوت آسیا را هدف اصلی فروش خودشان قرار داده اند و این چنین است که هدف تعریف شده آنها در آفریقا جوانان ۱۳ تا بیست ساله است. نبود قوانین در کشورهای آفریقایی برای ممانعت از واردات و فروش کاملا آزادانه سیگار در کنار فساد مدیران کشوری باعث شده است که دیدن بیلبوردهای تبلیغاتی بزرگ در شهرهای پرجمعیت آفرریق به صحنه ای عادی تبدیل شود. بیلبوردهایی که تصصویر یک کابوی آمریکایی را در حالی که بر روی اسب راهوارش یک نخ سیگار مالبورو را گوشه لب داردُ به رخ آفریقایی ها می کشد. تازه سیگارهای اغلب ارزان قیمتی که در آفریقا عرضه می شود مارک های مختلف و با درجات ضرر جسمی بالا هستند/ چون کنترلی بر روی آنها صورت نمی گیرد.
اوضاع به قدری خراب است که شرکت های سیگار سازی حتی به برخی روزنامه نگاران در آفریقا پول می دهند تا در مقالاتی دولت های آفریقایی را از مخالف خوانی با دخانیات و مبارزه با آن منع کنند و به آنان بگویند که بیشتر به مقابله با مالاریا ( گه هر سی ثانیه یک کودک زیر پنج سال را در آفریقا می کشد) و ایدز بپردازند.
سانونا اینوسا اهل نیجر که یک انجمن مبارزه با دخانیات را اداره می کند/ شهادت می دهد که مدیر شرکت سیگار سازی بلغاری بی تی اچ پس از اینکه در نیامی مستقر شد در اولین اقدام با رییس جمهور دیدار کرد و در جریان یک ملاقات رادیو و تلویزیونی شده بیست میلیون فرانک سیفا ( حدود چهل هزار دلار) برای مبارزه با مالاریا به دولت کمک کرد.
این هم از داستان آفریقا در این ماجرا
روز جهانی بدون دخانیات را پاس می داریم.
این هم یکی از اون عکسها که گفتم
